poniedziałek, 7 kwietnia 2014

7 grzechów serialowego The Walking Dead


Niedawno końca dobiegł kolejny, czwarty sezon serialu The Walking Dead, realizowanego w oparciu o komiks o tym samym tytule. Produkcja, budząca skrajne emocje wśród fanów oryginału, zjednała sobie widzów na całym świecie. Dlatego między innymi warto spojrzeć na nią krytycznie - przez pryzmat dzieła napisanego przez Kirkmana, którego to wątki zostały skutecznie poplątane w ekranizacji, co nie wyszło jej na dobre.



Nie zrozumcie mnie źle - The Walking Dead to produkcja trzymająca dość dobry poziom ogólny. Z drugiej jednak strony decyzje scenarzystów, którzy starają się prowadzić serial w zupełnie inną stronę niż komiks, często zaskakują, tym bardziej, że jednym z głównych scenarzystów jest sam Kirkman. Pomimo wykreowania na nowo tak ciekawych szwarccharakterów jak Gubernator, oraz stworzenia od podstaw postaci takiej jak uwielbiany przez widzów (czy może raczej: przez widzów żeńską część) Darryl Dixon, fabuła utyka, co widać chociażby przez ilość fillerów, które dosłownie spowalniają tempo akcji serialu do ślimaczego. Dla mnie, jako fana komiksowego pierwowzoru, ważne są właśnie te potknięcia, które udowadniają mi wyższość komiksowego oryginału, czyli...

Czyli masa komiksowo - serialowych spoilerów, tak. 

1. Daryl Dixon
To taki mały paradoks, gdyż postać która stanowi dla wielu powód do oglądania TWD jest jednocześnie (lub może być w niedalekiej przeszłości) przykładem tego, jak dalece Frank Darabont odchodzi w swojej wizji od pierwowzoru. Wielką zaletą komiksu jest to, iż nikt w nim nie jest bezpieczny - każdy bohater może zginąć i czytelnik wie to w zasadzie od początku. Tym samym TWD wpisuje się w poczet popularnych ostatnimi czasy historii, które nie żywią zbyt wielkiego poszanowania dla życia nawet tych najważniejszych postaci - i tym samym stają się bardziej realistyczne, życiowe. Wprowadzając na scenę postać równie charyzmatyczną co Dixon, typowy samotnik o wielkim sercu, które redneck skrzętnie ukrywa, Darabont ryzykuje stworzenie postaci nieśmiertelnej. Już dziś w wielu komentarzach dotyczących serialu czyta się, iż produkcja bez DD nie miałaby większego sensu. Uśmiercając go, reżyser ryzykuje stratę przypuszczalnie dużej części publiczności, pozostawiając przy życiu (na dłuższą metę) odchodzi jeszcze dalej od komiksowego pierwowzoru.

2. Rick
Gubernator w wersji serialowej był naprawdę fajną postacią, dobrze przemyślaną postacią, pod wieloma względami przerastającą komiksowy oryginał. Tym bardziej boli fakt, iż szaleństwo Gubernatora nie znalazło ujścia w podobny sposób, co w komiksie - między innymi, nie uciął Rickowi ręki, nie skatował Michonne, nie wpadł jej pod nóż (bo, powiedzmy sobie szczerze, ta utrata oka w porównaniu z komiksową kastracją, przeprowadzoną najpewniej tą samą łyżeczką którą wyłupiła mu oko, oraz odcięcie ręki - wypada blado). Doprowadziło to do tego, że zamiast obustronnej fali agresji, próby wykończenia siebie nawzajem, mieliśmy okazję oglądać serialowego Ricka w roli tego dobrego, który z Gubernatorem starał się mimo wszystko dogadać. Tak jednoznaczny podział na czerń i biel nie wróży niczego dobrego, tym bardziej, iż utrata ręki przez głównego bohatera również podkreśla główne założenia komiksu - nikt nie żyje wiecznie, nikt nie jest bezpieczny. Tyle dobrego, że przebąkuje się, że Rick również w serialu skończyć ma jako jednoręki bandyta. 

3. Carl 
W ostatnim sezonie Carl zaczął odgrywać ważną rolę. Syn Ricka zaczął ewoluować z dzieciaka, w młodego mężczyznę, który, nie zawsze mogąc liczyć na ojca, musi na własną rękę odkrywać reguły rządzące światem ogarniętym zombie - apokalipsą. Tym samym zasłużył sobie na więcej czasu na ekranie. Biorąc to pod uwagę, może dziwić fakt, że i w tym przypadku serialowi scenarzyści postanowili oszczędzić Carlowi losu, jaki spotkał go w komiksie. Kula, która rozorała głowę chłopaka, pozbawiając go oka i, przy okazji, sporej części twarzy, uszkodziła również mózg. Carl stał się emocjonalnym kaleką, któremu coraz ciężej odróżnić jest dobro od zła - równie trudno, jak jego serialowemu odpowiednikowi, który potrafił zastrzelić bezbronnego człowieka. Dlaczego więc nie zdecydowano się przenieść na ekran sytuacji, która spowodowała, że postać ewoluowała i - jak mi się zdaje - stała ciekawsza dla czytelnika? Chyba tylko z obawy o to, iż serial nie dźwignie równie brutalnej sceny. 

4. Lori 
Uczynienie z postaci kobiety nie zdolnej do tego, by odnaleźć się w nowych realiach było posunięciem dobrym - przynajmniej do momentu, kiedy nie stała się ona na tyle irytująca, iż wszyscy oglądacze życzyli jej śmierci. Kiedy w końcu ona nadeszła, nie była nawet w połowie tak spektakularna jak komiksowy pierwowzór. Lori odchodzi spokojnie, pogodzona ze śmiercią, nie tak ja na kartach komiksu, w zasadzie rozszarpana pociskiem razem z dzieckiem, które niosła na rękach. I znów winę zrzucić można jedynie na karb tego, iż AMC obawia się o to, by nie przekroczyć pewnego umownej linii serialowej brutalności. Takie podejście wydaje się dziwne, bo w końcu serial opowiada o świecie, który ogarnęła apokalipsa zombie, a której to jednym z najważniejszych wyznaczników je właśnie pokazanie zezwierzęcenia, które dotyka ludzi zerwanych ze smyczy prawa... 


5. Tyreese 
Tyreese pojawia się na scenie w momencie, w którym jego komiksowy pierwowzór ją opuszczał. Zamiast niego pod ostrze serialowego Gubernatora trafił jednak Hershel, a prawa ręka Ricka (bo taką rolę odgrywał w komiksie Tyreese) została w fabule umiejscowiona w roli opiekuna małej socjopatki i jej siostry. Pomijając zmarnowany potencjał (po serialowy T. nijak się ma do swojego charyzmatycznego pierwowzoru), irytuje również to, iż Tyreese do serialowych głównych postaci dołączył mniej więcej w tym samym czasie, co Abraham, który wypełnił w komiksowej grupie lukę po śmierci Tyrees'yego. Czemu ten drobny grzeszek jest tak ważny? Bo przekonuje czytelników komiksu, że nie mają na co liczyć w kwestii naprostowania fabuły tak, by wróciła na tory znane z oryginału. 

6. Andrea
Wątki Andrei również uległy w serialu znacznej zmianie - zostało to spowodowane najpewniej tym, iż jej nieformalny związek z Shanem otworzył scenarzystom furtkę do podjęcia próby wewnętrznego rozbicia grupy Ricka. Tym samym niemożliwe zostało rozwiązanie jej związku z Dalem w taki sposób, w jaki miało to miejsce w komiksie - w serialu skończyło się na relacjach bardziej jasnych, pozbawionych niedomówień (czy może raczej domówień, jeśli wziąć pod uwagę uczucie, które w końcu zaczyna łączyć komiksową parę). Podobne rozwiązania fabularne, które być może nie spodobają się fanom komiksu, same w sobie nie są ani lepsze, ani gorsze od rozwiązań zaprezentowanych przez Kirkmana w "noweli graficznej". Za złe rozwiązanie można uznać natomiast uśmiercenie jej tak szybko, szczególnie, jeśli pod uwagę weźmie się to, że Andrea stanowi dla komiksowej społeczności dowodzonej przez Ricka postać równie ważną, co Michonne. Więcej - jest nową dziewczyną Grimesa. Uśmiercenie jej w trakcie rozróby z Gubernatorem zaowocuje w przyszłości tym, iż jej miejsce będzie musiała zająć nowa, nieznana fanom serialu postać, na której wprowadzenie trzeba będzie poświęcić jakąś część antenowego czasu, przedłużając tym samym nużące zapychacze, które i tak wypełniają już produkcję. 

7. Podsumowanie
Tak naprawdę każdy z wyżej wymienionych przykładów to jedynie, nie zgadniecie, subiektywna opinia. Jako fan komiksu, który bardzo dobrze opowiada historie Ricka Grimesa i jego ludzi, nie mogę czasem zrozumieć, czemu AMC sili się na tak mocne odejście od oryginalnej fabuły, jednak dla kogoś, kto oryginału nie czytał (lub nie ceni go sobie tak jak ja) wyżej wspomniane grzeszki nie będą nic znaczyć. 

Składają się one jednak na pewien poważny, trudny do przeoczenia problem ogólny, który zresztą sygnalizowałem w prawie każdym z punktów. Realia stworzone przez Kirkmana nawiązują do arcydzieł filmów traktujących o zombie. Jednym z najważniejszych ich "punktów programowych" jest opowiedzenie historii o upadku ludzkości. Tu nie zombie są głównymi bohaterami, nie one są nośnikiem strachu, który mogą wywoływać w nas produkcje traktujące o zombie apokalipsie. To my sami, pierwotne instynkty od których uciekamy i które staramy się ukryć, wywołują przerażenie podczas oglądania tego typu produkcji. O tym opowiadają stare filmy Romero, o tym mówi Rick wypowiadając słowa: "żywe trupy to my". Postępująca próba załagodzenia stworzonego świata nie może wyjść serialowi na dobre, dlatego jeśli zdecydują się iść w podobną stronę, niewątpliwie stracą garstkę tych pożeraczy popkulturowych, którzy doskonale orientują się w tym, jak tak naprawdę powinien wyglądać dobra zombie produkcja. Nie mniej jednak ostatnie epizody pokazują, iż sprawa  nie jest jeszcze przegrana - sporymi łyżkami miodu w beczułce dziegciu jest zakończenie Miki i Lizzie, czy zasady, którymi kieruje się grupa, która pod swoje skrzydła przyjęła Daryla.