niedziela, 25 sierpnia 2013

No More Heroes Anymore

Jakieś dwa, trzy dni temu pojawiła się wiadomość. informująca o tym, że nowym odtwórcą roli Batmana w filmie Superman vs. Batman (tytuł, z tego co wiem, nie jest jeszcze oficjalny) będzie Ben Affleck. Przyglądając się reakcji internautów zatarłem ręce i usiadłem do pisania nowego wpisu na bloga, bo w końcu taki hejt to świetny temat! Jak się jednak szybko okazało, w ten sam dzień DC Comics ujawniło ciekawszą informację - postanowili pokazać światu jak będzie wyglądała odświeżona wersja Lobo, jednego z najpopularniejszych antybohaterów ich komiksowego uniwersum. 

To może od początku, dla kompletnych laików: DC Comics to jedno z dwóch największych amerykańskich wydawnictw komiksowych. To właśnie pod ich egidą powstały takie postacie jak Batman, Superman czy Zielona Latarnia, a także wiele, wiele innych. W 2011 wpadli na dość kontrowersyjny pomysł, by zrestartować swoje serie. W dużym skrócie: wszystko co działo się w uniwersum przed eventem The New 52 tak naprawdę wcale nie miało miejsca. Po restarcie najważniejsze albumy zaczęły trafiać do kiosków jako pierwsze numery, co często wiązało się z opowiadaniem historii najciekawszych bohaterów na nowo, ze zmianą ich designów itp. Zabieg okazał się być dosyć udanym przedsięwzięciem i przyniósł DC Comics niezłe wpływy, ale w niektórych środowiskach spotkał się również z ostrą krytyką. 

Szczerze? Byłem zadowolony z takiego obrotu sprawy. Łatwiej jest śledzić historię swoich ulubionych czempionów, kiedy liczba wydanych numerów nie przekracza trzech cyfr. Dodatkowo, większość z herosów otrzymała ciekawe, uwspółcześnione projekty strojów, wreszcie można było więc spokojnie odetchnąć z ulgą - w New 52 Superman w końcu na dobre ściągnął galoty z rajtuzów. 


Zarobić na Strażnikach


Pierwsze zgrzyty na linii ja i moje przekonania, a DC Comics pojawiły się w 2012 roku. To wtedy wydawnictwo sięgnęło po Watchmenów, komiks - legendę, jako opcję na zwiększenie dochodów. Nie licząc się ze zdaniem twórcy wypuścili na świat serię znaną jako Before Watchmen, opisującą losy tytułowych Strażników w czasach sprzed właściwego komiksu. Alan Moore, rysownik pierwowzoru, wściekł się jak jasna cholera, fani w zasadzie też nie przebierali w słowach. Ale co z tego? To, czego nie kupi ortodoksyjny fan, kupi kto inny. Chociażby niedzielny czytelnik komiksów, który o Watchmenach słyszał tyle, że to jeden z najlepszych komiksów na świecie. 

W taki właśnie sposób DC wykorzystało jeden z najważniejszych komiksów superbohaterskich, który - paradoksalnie - z nurtem tego typu komiksów miał wspólnego niewiele, przez odbiorców był raczej pojmowany jako próba rozliczenia się z papierowymi, sztucznymi superbohaterami, wyidealizowanymi, bez wad. Watchmen to dramat, to historia w której nie ma czerni i bieli a liczne odcienie szarości, nie ma również Justice League która uratuje świat a potem odleci w stronę zachodzącego słońca. Są za to bohaterowie z krwi i kości, z których większość nie posiada żadnych wybitnych mocy- ot, ludzie którzy stwierdzili, że warto przywdziać kostium, by walczyć z kryminalistami, którzy robią tak samo. Nad Strażnikami mógłbym roztkliwiać się długo (i kiedyś to zrobię, ale w osobnym wpisie), lecz nie o to chodzi. Chodzi raczej  o to, jak z arcydzieła DC zrobiło chwyt marketingowy, żerując na pierwowzorze by sprzedać kiepskie historie i napchać swoje portfele łatwo zarobionymi dolcami. 


Runda druga 


Kolejny problemy pojawił się kiedy DC sięgnęło po innego bohatera (znanego z obsypanej nagrodami serii Hellblazer oraz ekranizacji tejże pt. Constantine) i wrzuciło go do swojej wora z mainstreamem. John zdobył sobie popularność jako antybohater, zniszczony, skazany na potępienie pijaczyna, borykający się z problemami które go przerastają, egzorcysta, demonolog, człowiek o wątpliwej renomie. Urok komiksu Hellblazer tkwił właśnie w tym, iż mimo tego, że akcja działa się w tym samym uniwersum co reszta komiksów DC, John nie zajmował się sprawami superbohaterów, rzadko kiedy spotykając ich na swojej drodze.  Aktualnie został wrzucony na jedne strony z Supermanem i spółką, pełniąc rolę członka grupy Justice League Dark.

Jak zwykle w takich przypadkach fani podzielili się między tych, którzy poszli z duchem czasu i tych, którzy krytykowali DC za idiotyczną politykę. Ja sam osobiście nie należałem nigdy do wielkich entuzjastów Hellblazera, ale smutno mi, że komiksy, które starają się zerwać nurtem superbohaterskim tak czy siak są wcześniej czy później do niego wciągane. Co więcej, boję się, by taka sytuacja nie spotkała nigdy mojego ukochanego Sandmana, który podobnie jak Constantine dzieli uniwersum z Aquamanem, Batmanem i całą resztą gości w pelerynach. 


I'm fucking Ben Affleck! 


Wystarczy spojrzeć na wyżej przytoczone przykłady tego, co pieprzy się w świecie komiksowych wydawnictw, by zacząć zastanawiać się, kogo tak naprawdę obchodzi Ben Affleck w roli Batmana. Czy prawdziwy fan komiksów będzie miał problem, by uznać go za Bruce'a Wayne'a? Nie wydaje mi się. Mimo tego, że ma trochę zbyt pociągłą twarz i niezbyt 'twardą' szczękę i tak wypada w tej roli lepiej niż Clooney, przynajmniej jeśli chodzi o wygląd zewnętrzny. Poza tym gacek jest postacią na tyle charakterystyczną, że nie chce mi się wierzyć, by stanowił wyzwanie dla jakiegokolwiek aktora, który ma na swoim koncie więcej niż 5 filmów, nawet, jeśli mówimy o aktorze nierównym. 

Przechodząc do puenty - czy może raczej do kropli, która przelała czarę goryczy - spójrzmy na Ważniaka. Bo to jest, przynajmniej moim zdaniem, o wiele poważniejszy problem, niż Ben w roli Batmana. Oto dostajemy odświeżony wizerunek postaci, która zawsze szła pod prąd, odchodząc od głównego nurtu historii tworzonych przez DC. Lobo, międzygalaktyczny łowca nagród i płatny morderca, został stworzony jako czarny charakter, dopiero w późniejszych latach jego pozycja ugruntowała się. Jako antybohater wrócił do łask DC Comics i został szybko pokochany przez fanów. Historię z jego udziałem cechowały ogromne dawki przerysowanej przemocy, czarny humor i obrazoburcze scenariusze. Lobo garściami czerpał z estetyki amerykańskiego kiczu, bezlitośnie go przy tym piętnując. 

W takiej formie mógł się sprzedawać. Ale nie sprzedawać na tyle dobrze, by zasłużyć sobie na coś więcej niż własna miniseria, czy kilka crossoverów. Miał jednak wiernych i oddanych fanów, będąc jedną z tych postaci, które albo się kocha, albo nienawidzi. 

Przed redesignem Lobo prezentował się następująco: 


Teraz natomiast ma wyglądać tak: 

Nie wiem, czy jest sens komentować zabieg DC Comics. Wydaje mi się, że to, w jakim kierunku zmierzają super i anty bohaterowie może posłużyć nam za refleksję nad naszymi czasami. Kiedyś wydawnictwa komiksowe uważały, że chcemy czytać o twardzielach. Wtedy, w latach 80 i 90, w których Lobo powstał, sukces święciły filmy z Arnoldem, Sylvesterm i resztą napakowanych testosteronem mięśniaków. Sukces filmów, które dzisiaj odwołują się do takiej właśnie estetyki (jak np. Maczeta czy Niezniszczalni) sugeruje, że wcale nie chcemy oglądać zniewieściałych herosów w rurkach. Cóż jednak począć? Fan fanem, wydawca wydawcą.